Evanxeo do domingo VI de Pascoa

Poñémonos en contexto parroquial da Pascua do enfermo con este evanxeo que fala de permanecer no amor, gardar os mandamentos de Xesús, contar coa súa amizade e practicar todos os mandamentos nun só: o amor de Xesús e coma Xesús. Un amor que consiste en dar a vida polas persoas amadas. Os voluntarios e membros de equipos de Pastoral da Saúde, os acompañantes de doentes de Alzheimer ou simplemente senís, os coidadores e coidadoras de discapacitados, os pacientes compañeiros dos enfermos psíquicos conforman toda unha variada mostra do que é entregar a vida, dar o tempo, desvivirse (perder a propia vida) polo amigo. Este é o gran amor que non ten o consolo da compensación nin o pagamento da correspondencia agradecida. O gran Amor de heroísmo silencioso, moitas veces esgotador. O amor que funde a persoa no ser de Deus, pois -2ª lectura- Deus é amor. O acompañamento e consolo dos enfermos é unha desas realidades eclesiais máis vivas e estendidas pero menos visibles, apesar da súa frecuencia e da riqueza desa entrega sen límites. Unha tarefa de saúde e salvación, un labor “divino”.
Grazas a Deus por eles.
Grazas a eles e a Deus.
Apertas e bicos,
Andrés GV